Nga Lirim GASHI
Nuk është e rastësishme simpatia e Trumpit dhe Putinit për të njejtit klerofashistë në Europë, ose edhe më e saktë: për Viktor Orban-in, Mari Lëpen-in, Giorgia Meloni-n, Mateo Salvin-in, Aleksandar Vuçiqin, Milorad Dodik-un e kështu me radhë – lista është e gjatë.
Një gjë është e sigurt: ngritja e Donald Trumpit në pushtet nuk ishte një aksident demokratik, por një operacion i udhëhequr nga shërbimet sekrete ruse. Ky është një “sekret publik”, i dukshëm në mënyrën e papërmbajtur me të cilën Trumpi shprehte adhurimin e tij për Putinin – një adhurim që shpesh dukej si nënshtrim politik, jo si respekt i ndërsjellë mes liderësh.
FSB-ja dhe SVR-ja ruse, së bashku me MSS-në kineze, kanë punuar në mënyrë sistematike përmes oligarkëve të tyre për të blerë dhe korruptuar elitat politike në SHBA, Evropë, Amerikën Latine, Afrikë dhe Azi.
Faktet flasin qartë:
Paul Manafort, ish-kreu i fushatës së Trumpit, kishte marrë miliona nga oligarkët e lidhur me Kremlinin si Oleg Deripaska dhe kishte lobuar për interesat proruse në Ukrainë.
Rex Tillerson, Sekretari i parë i Shtetit nën Trumpin, ishte CEO i ExxonMobil dhe kishte marrë “Medaljen e Miqësisë” nga vetë Vladimir Putini – duke i dhënë Kremlinit një kanal ndikimi brenda kabinetit amerikan.
Jared Kushner, dhëndri i Trumpit, kishte kërkuar kanale sekrete komunikimi me rusët, jashtë vëzhgimit të CIA-s dhe FBI-së.
Nga ana tjetër, Kina po ndërtonte rrjetin e saj të ndikimit. Përmes marrëveshjeve të Hunter Biden-it me CEFC China Energy dhe përmes investimeve gjigante në Wall Street, Pekini po e mbante SHBA-në ekonomikisht të varur dhe politikisht të përçarë.
Rezultati: një luftë hibride globale, ku lajmet e rreme, teoritë e konspiracionit dhe propaganda e orkestruar nga trollët rusë e kinezë u bënë armë strategjike. Rrjetet sociale u shndërruan në fusha beteje që çuan deri në një tentativë grusht-shteti në Kapitol, më 6 janar 2021.
Por kjo ishte vetëm hyrja tinzare në një projekti më të madh: imponimi i një rendi të ri botëror sipas shijes së Putinit dhe Xi Jinpingut, ku demokracitë do të ishin të paralizuara, oligarkët sundues në prapaskenë dhe “liderët e fortë” si Putin, Xi dhe Trump do të shiteshin si shpëtimtarë.
Simpatia e Trumpit për Putinin nuk është dobësi personale – është pjesë e një strategjie të qëllimshme globale. Nga Helsinki 2018, ku Trumpi mohoi hapur shërbimet sekrete amerikane për t’i bërë qejfin Putinit, e deri te tërheqja e trupave amerikane nga Siria (në dobi të Rusisë), shihet një vijimësi që nuk mund të shpjegohet me rastësi.
Në Evropë ndikimi rus dhe kinez po bëhet gjithnjë e më i qartë:
Viktor Orbán e ka shndërruar Hungarinë në një protektorat të Kremlinit, duke bllokuar sanksionet e BE-së dhe duke hapur dyert për investimet kineze.
Marine Le Pen ka financuar fushatat e saj me kredi nga bankat ruse.
Matteo Salvini dhe Giorgia Meloni kanë flirtuar me narrativat proruse, duke minuar unitetin evropian.
Ballkani është kthyer në laboratorin e kësaj strategjie:
Aleksandar Vučić është njeriu i Putinit në rajon, duke blerë armë nga Rusia e Kina dhe duke hapur hapësirën mediatike për propagandën e Kremlinit.
Milorad Dodik mban Bosnjën në krizë të përhershme me kërcënime për shkëputje.
Edi Rama, me projektin “Ballkani i Hapur”, i hapi derën Vučiçit dhe ndikimit rus në rajon, duke dobësuar rolin e Kosovës.
Kosova mbetet pika më e ndjeshme. Çdo presion i padrejtë ndaj Albin Kurtit nga BE-ja dhe SHBA-ja (të ndikuara nga lobistë proserbë dhe proruse) ndihmon Putinin dhe Xi-në, duke e dobësuar një demokraci të re që nuk kontrollohet nga oligarkët. Nuk është rastësi që propaganda serbe, ruse dhe një pjesë e mediave të vjetra kosovare po e paraqesin Kurtin si “rrezik për stabilitetin” – një narrativë e importuar nga manualet e Kremlinit.
Përfundimi:
Nëse nuk kuptojmë se kjo është një betejë globale për shpirtin e demokracisë dhe jo një lojë politike e zakonshme, rrezikojmë t’ia dorëzojmë institucionet dhe liritë tona një boshti autoritar Moske–Pekin.
Rizgjedhja e Trumpit dhe vazhdimi i pushtetit të Vuçiçit, Orbánit dhe Dodikut do ta përshpejtojë vendosjen e këtij rendi të ri botëror.
Kjo është një betejë ekzistenciale për qytetërimin perëndimor – dhe çdo kompromis i gabuar në emër të “stabilitetit” është një hap drejt fitores së Kremlinit dhe Pekinit.
